ANDY

Άρτι αφιχθείς από Στοκχόλμη, οπου ταξίδεψαμε με τη Janina για μια έκθεση αφιέρωμα στον Andy Warhol του μουσείου μοντέρνας τέχνης «Moderna Museet», προσπαθώ ακόμα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Το αλλό που με απασχολεί είναι το πως θα πείσω τον εαυτό μου να επιστρέψει στην ρουτίνα του γραφείου. Δεν είναι βλέπετε καθόλου εύκολο να συμβιβαστώ με το ότι η δουλειά μου είναι «διασφαλιστής ποιότητας λογισμικού» και όχι συγγραφέας, μουσικός, ζωγράφος, επαναστάτης, εθελοντής...

Άνθρωποι σαν τον Andy Warhol μου το κάνουν αυτό... ακόμα και από τον τάφο. Η δύναμη της προσωπικότητας τους σε συνδυασμό με την προσωπική τους επανάσταση, την περιφρόνησή τους για τα κοινωνικά στερεότυπα, πάντα με αφήνει με μια ανεκπλήρωτη επιθυμία να αλλάξω τα πάντα.

Για να είμαι ειλικρινής, τον Warhol στο παρελθόν δε τον θαύμαζα ιδιαίτερα. Κάτι τα χρόνια που έχω περάσει χωμένος στην πανκ μουσική, κάτι οι πολιτικοκοινωνικές μου ιδέες, πάντα τον θεωρούσα λίγάκι ρηχό.

Η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του ήταν στα 15 μου όταν άκουσα στο σπίτι του Μάρκου την «μπανάνα» των Velver Underground. Το βράδυ εκείνο αποδείχθηκε μαγικό για την πορεία της ζωής μου από εκεί και πέρα και αυτό όχι μόνο λόγω του ότι ταυτόχρονα αυτή ήταν και η πρώτη μου φορά που δοκίμαζα αλκοόλ σε... ποσότητα.

Λίγες μέρες μετά από τη βραδυά στο σπίτι του Μάρκου και έπειτα από μια βόλτα στο δισκοπωλείο της γειτονιάς, κοίταζα με περιέργεια το εξώφυλλο ενός δίσκου που ακόμα δυσκολευόμουν να χωνέψω ηχητικά. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι το περίεργο εξώφυλλο ταίριαζε απόλυτα με το περιεχόμενο του δίσκου. Το πακέτο ήταν ένας εκρηκτικός και ακραίος συνδιασμός συναισθημάτων· ηδονιστικά τοπία, ένταση και πάθος στα όρια της απάθειας.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η μπανάνα πέρασε στο αρχείο και πολλά άλλα έργα του Warhol, πάντοτε όμως ζωγραφικοί πίνακες, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Φυσιολογικό άλλωστε για όσους δεν ζουν κλεισμένοι σε κλουβί τα τελευταία 30 χρόνια. Κάθε δε έργο που μάθαινα ότι ανείκει στο Warhol με έπειθε όλο και πιο πολύ ότι ο τύπος ήταν ή τρελός ή ιδιοφυΐα.

Τίποτα από όλα αυτά δεν άλλαξε μέχρι το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Τη συναίβει; Το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης, η οποία είναι ή δεύτερη που οργανώνεται στο Moderna Museet με θέμα τα έργα του Warhol και αυτή τη φορά με αφορμή τη συμπλήρωση 21 χρόνων από το θάνατό του, είχε να κάνει με τη φιλμογραφία και τις δουλειές του στην τηλεόραση.

Παρακολουθόντας αποσπάσματα από ταινίες όπως τα Trash, Blowjob, Horse, Chelsea Grils, My Hustler, Kitchen αλλά και άπειρα επισόδεια από τηλεοπτικές του δουλειές και ακυκλοφόρητα αρχεία βίντεο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Warhol, τουλάχιστον για μένα, ήταν και τρελός και ιδιοφυΐα. Τις ώρες που αφιέρωσα στο έργο του δε θα τις μετανοιώσω ποτέ. Ο τύπος με γέμισε με αισιοδοξία ότι και οι τρελοί έχουν την θέση τους στην κοινωνία και μάλιστα το έργο που παράγουν έιναι πολύ σημαντικό για όσους τολμούν συστηματικά να κοιτούντον εαυτό τους στον καθρεύτη.

Για όσους γνωσίζουν τον Warhol μόνο από το πορτραίτο της Marilyn Monroe και την μπανάνα, ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω το οπτικοακουστικό του έργο είναι ως μια πισώπλατη μαχαιριά στον εμπορικό κινηματογράφο που μας έχει τρελάνει στην απολυμασμένη ημιδιασκέδαση. Αν δε σοκάρεστε εύκολα και ο όρος avant-garde δεν περιλαμβάνεται ποτέ στο μενού, τότε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι μια καλή εναλλακτική.

Επειδή όμως η ώρα έιναι περασμένη και η ρουτίνα μου την έχει στημένη στη γωνία, θα κλείσω την πρώτη μου προσπάθεια σε αυτό το χώρο, λίγο απότομα, με τις σκέψεις που δεν λένε να με αφήσουν σε ησυχία από τη στιγμή που επέστρεψα από το ταξίδι. Σίγουρα πριν κλείσω τα μάτια απόψε θα αναρωτίεμαι αν είμαι αρκετά τολμηρός για να κηνυγήσω όνειρα ανυπακοής σαν και αυτά με τα οποία μου γέμισε το κεφάλι ο Andy. Σίγουρα, πριν κλείσω τα μάτια απόψε θα ψάχνω μέσα μου να βρώ την απάντηση στο αν έχω μια θέση στο όνειρο μιας πιο πολύχρωμης κοινωνίας. Αυτό δε που μου είναι αδύνατο να χωνέψω έιναι ότι το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις 7 αύριο το πρωί και εγώ θα πρέπει να το υπακούσω.

Με αγωνιστικούς χεραιτισμούς,
Ζορμπάς